de tijd

Bon dia mensen uit het regenachtige Nederland, hier live @ Curacao. Nu zondag en internet ligt er af. Was ik even lekker met de liefste jongen van de hele wereld aan het kletsen, krijgen we dit weer, lig ik er af. Maar ik heb absoluut GEEN klagen. Het is hier nog steeds vakantie. We hebben de carnaval gezien, dat was echt heel gaaf. En zaterdagavond (gisteren dus), zijn we naar Mambobeach gegaan, daar is het feest aan zee onder de palmbomen en coconuts. Daarvoor hadden we een welkomstbbq in de patio, erg gezellig en leuk. Vandaag gaan we naar het strand en ’s avonds voor de afwisseling maar weer eens stappen. De mensen die dachten dat ik hier alleen maar ben voor vakantie, om te chillen en te relaxen (wat hier erg hoog in het vaandel staat), dat KLOPT. Maar toch ga ik maandag met mijn stage beginnen.

Mijn stage, ik ga stage lopen bij huize Roze Pelletier, dat is een internaat voor meisjes vanaf de 14 jaar tot de 18 jaar, die sociale, emtionele, gedragsmatige of cognitieve problemen hebben, waardoor het moeilijk is om deze meiden in de thuissituatie op te voeden. In de instelling zitten 14 meiden met geheel verschillende problemen. Afgelopen week zijn wij een keer gaan kijken op de instelling om kennis te maken. We hadden in Nederland wegens omstandigheden nog helemaal niets gehoord, dus voor ons was het een vraagteken waar we stage gingen lopen, en wat we gingen doen. Maar deze dame houdt wel van een beetje spanning en sensantie. Dus NO PROBLEMOS. Na het gesprek waren Rianne (mijn stagemoatje) en ik zeer enthousiast hoe onze komende maanden er uit gaan zien. We gaan proberen begeleidingsplannen die zijn gemaakt door studenten uit voorgaande jaren in uitvoering te brengen. Onze stagebegeleidster zal ons hier in begeleiden. Hele leuke vrouw trouwens. Het is dus de bedoeling dat de leidsters gaan werken met deze begeleidingsplannen. Hoe we dat voor elkaar gaan krijgen, dan gaan we zien in de komende weken. Het zou in ieder geval erg leuk zijn als het gaat lukken. Hoe het er nu naar uitziet hoeve wij geen auto te kopen of te huren. De andere meiden van de opleiding moeten dat wel, zodat ook wij in de avonden en weekenden tegen een schappelijk prijsje gebruik kunnen maken van de auto’s. Beter geregeld dacht ik zo. Dan kunnen we de mooie bounty eilanden gaan bekijken, ja mensen wordt maar jaloers. (haha, gemeen he) Wanneer je je geen auto, kun je met busjes overal komen. Wij kunnen voor 6gulden dus niet euro’s, op en neer naar onze stage, wat aan de andere kant van het eiland ligt. Probeer dat maar eens in Nederland, lukt jullie niet he! Onze stagebegeleidster en de directrice raadde ons aan om veel papiaments te gaan praten, omdat de meiden op de instelling alleen maar deze taal spreken. Dus wij vol enthousiasme aan de slag. En ik moet zeggen, het gaat al best grappig. Ik kan al de beginzinnetjes, en als je een beetje positief kijkt, gaat dat dus goed komen. Klinkt mooi toch> Bon dia, Bon tardi, Bon Nochi, Mi ta Margo, mucho danki, hopi bon. Sanka (dat laatste is wel een leuk verhaaltje, maar misschien alleen als je er bij bent geweest) Dus ik ga het niet vertellen, klinkt toch niet leuk, dan lijkt het ook net alsof ik geheimen heb enzo. Maar ik kan nog veel meer hoor (uhum). Maar jaaaa, een goed begin is het halve werk. Dus als je dat goed interpreteert, met deze paar woorden ben ik al op de helft van het woordenboek, ooooh, PIECE OF CAKE.

Dadelijk naar het strand en morgen moet iedereen beginnen met stage lopen, behalve Rianne en ik. Tja, je hebt altijd wat mensen die meer geluk hebben. Je hebt hier hele gave insekten en ongedierten (stoer gezegd), ik had ze liever niet gezien maarja, dat hoort bij het eiland, en zo kun je dus meer cultuur opsnuiven. Wat dacht je van muisjes in het huis, ratten in de tuin, kakkerlakken in de keukenlade, muggen die het bloed van Margo de eerste dagen erg lekker vonden, hele mooi hagedissen en salamanders, hele lieve en mooie vogels. Op het strand vliegen ook pelikanen die voor je neus vissen vangen in de zee (mooi toch, de natuur).

Ik ga er weer een eind aan breien. Heb wel weer iets beters te doen dan aan de pc te zitten, wat dacht je van het strand. Ik zal proberen wat foto’s op de site te zitten, maar dat duurt erg lang. Wat een verhaal trouwens, koester deze maar, want die zullen er niet zo veel meer volgen, whahaahah...

Inmiddels hier 12uur ’ s nachts, we hebben vanavond gegeten bij onze Surinaamse overbuurvrouw. We moeten haar tante Annie noemen en mogen voortaan elke week op zaterdag daar uit eten. Zij maakt dan voor ons verschillende Surinaamse gerechten. En heb ik even geluk, ze zei dat ze onze vervangende oma was: juppie, een oma in Curacao.

Liefs MarHo